Ze zitten keurig op een rijtje in de rechtbank. Naast zich de in toga gehesen advocaten. Jonge gasten zijn het. Officieel meerderjarig, maar allesbehalve volwassen. Nog een beetje nat achter de oren. Niet alleen vandaag maken ze die indruk. Zeker ook die nacht een paar maanden geleden. Toen het ‘heet zou worden’ in Assen.
Het was in die tijd ‘s nachts wel vaker heet in de stad. Onverlaten met aanstekers hadden het vooral voorzien op deelscooters. Nu zijn die rondslingerende groene krengen voor velen een doorn in het oog. Maar de oplossing ze dus maar in de fik te steken is de meesten van hen gelukkig toch te driest. Niet dus voor het edele drietal dat berouwvol de rechter te woord staat. Haartjes netjes gekamd, zondagse kleren en beleefd met twee woorden sprekend.
Ze steggelen op de zitting nog wel een beetje over wie nou wat heeft gedaan, wie wat wist en wiens idee het nou eigenlijk was. Maar inderdaad: in de appgroep hebben ze erover gechat. En ja: ook zij wisten van het deelscooterinferno dat Assen teisterde. Ook de jongen die ze alleen naar de plaats delict gebracht had moest toegeven: dat er iets in lichterlaaie zou worden gezet lag voor de hand.
De moeilijkste vraag was waarom dit nou zo nodig moest. Want het waren eigenlijk keurige jongens. Onbeschreven bladeren. Leven op de rit, school, werk, thuis: niets op aan te merken. Zeker niets wat kan verklaren waarom ze die nacht het stempel brandstichter ambieerden. Sensatie, hield eentje het op. Spanning, de ander. En eentje citeerde de Grote Meneer Kaktus Show. Inderdaad: ‘Kweetniet.’
Of ze het ooit weer zouden doen? Uiteraard niet. Wat dacht de rechter dan? Nee, ze hadden hun lesje geleerd. Heus. Vooral de jongeman, die na zijn arrestatie en verhoor een poosje thuis had gezeten. Het was hem allemaal teveel geworden. Kon niet meer goed werken. Concentratieproblemen. Terneergeslagen. Moe. Was er ook maar mee naar de dokter gegaan. Die had een diagnose gesteld. Ik vond het wel een geruststellende. Deze brandstichter zouden we inderdaad waarschijnlijk niet gauw terugzien in het verdachtenbankje. Met zijn burn-out.
Met dank aan officier van justitie Sus Broekstra.
