‘Om drie uur ’s nachts met mijn toga aan in de slaapkamer’

Ik zit in de zittingszaal en kijk naar mijn twee collega’s in toga. Of zittingszaal? Een omgebouwde sporthal eigenlijk. IJskoud is het terwijl het buiten dertig graden is. Zoals het hier op Curaçao altijd dertig graden is. Het regent wel veel. Opvallend veel, zo vinden de mensen hier, maar dat is goed voor het zwembad. Hoef je niet bij te vullen.

Mijn twee collega-officieren lezen ons gezamenlijk requisitoir voor, waar ik ook aan heb meegeschreven. Meer dan 100 bladzijden. Rechts van me zit de tolk en daarnaast de verdachte. Op de tenlastelegging staan meerdere moorden en pogingen daartoe, grootschalige drugshandel en het leidinggeven aan een criminele organisatie. Het is een grote zaak, en iedereen weet de eis al: levenslang. Best heftig. Ook voor de enkele rechter en de twee griffiers die daarover moeten beslissen. Mijn collega rondt af en formuleert de eis. De verdachte zegt deze eis niet te hebben zien aankomen.

Maandag zullen de advocaten, zo vertelden ze me in een pauze, bijna 400 bladzijden pleidooi houden. Dat worden lange dagen, te meer omdat ik via een videoverbinding maandag en dinsdag ook in Nederland zitting heb. Maar eerst weekend. En op Curaçao is dat ook écht weekend. Of een minivakantie eigenlijk. Op een leuk strandje genaamd Kokomo Beach vond de praktijkdag plaats van de cursus ‘zeeschildpadden redden’ die ik samen met mijn vriendin volg. Daarna uitgebreid lunchen op het strand, varen met een lieve politievriendin over het Spaanse Water, inclusief tapas en biertjes aan de kade bij Sandals, en tenslotte aanleggen bij een floating fishmarket waar een hoop bekenden van ons zaten te genieten van allerlei vishapjes. De volgende dag een mooie hike met een vriend die hier op bezoek is en lekker luieren bij het zwembad, gevolgd door een potje voetballen met een stel vijftigjarige locals die me in het Papiaments allerlei aanwijzingen toeschreeuwden. Afsluiten deden we weer op het strand. Lekker visjes eten. Het leven is mooi.

Onderbroek

Maar dan is het maandag. Om drie uur ’s-nachts zit ik met mijn toga aan in de slaapkamer. Best bijzonder. Om half drie ging mijn wekker. Mijn vriendin moest mij helpen met het technisch opstarten van de meeting omdat dit soort dingen niet kunnen op onze werklaptop. Beveiliging is belangrijker dan functionaliteit. Onze computers zijn best veilig alleen kunnen we er niet mee vergaderen of een zitting bijwonen. Gelukkig hebben we een privé iPad.

De eerste zitting ging vlekkeloos. Afgezien van het moment dat ik in mijn onderbroek en T-shirt door het beeld liep om mijn toga te pakken, maar toen ik die eenmaal aan had leek het een gewone zitting. Op 8000 kilometer afstand, met in mijn ene hand de iPad en in mijn andere de laptop van het werk met daarop mijn requisitoir. In de tweede zaak bleek de verdachte plotseling dwangmedicatie nodig te hebben waardoor er werd getwijfeld of hij de zitting wel begreep. Die zaak werd dus aangehouden.

Om vijf uur in de ochtend ging ik weer even liggen naast een zwaar vermoeide vriendin die door mijn geratel twee uur lang wakker had gelegen en om tien voor vijf eindelijk in een diepe slaap was gevallen. Om half zes ging de wekker weer. Snel deed ik mijn zwembroek aan om nog even te gaan snorkelen bij mijn lievelingsstrandje. Daar is het altijd druk. Ook ’s morgens vroeg. Met dames die een yogacursus volgen bij zonsopgang, met tientallen oudjes die op een noodle allerlei aquajog-bewegingen maken - en vooral heel veel met elkaar ouwehoeren - maar ook met mensen die gewoon rondhangen en ogenschijnlijk niks doen.

De zitting die ik hier deze twee weken samen met mijn twee collega’s heb, is zoals gezegd een grote zaak. Met busjes en politieauto’s worden we naar de beveiligde zaal gebracht. Gisteren met een hele blije tolk die naar eigen zeggen nog nooit zoiets spannends had meegemaakt. En met drie officieren, drie advocaten en een rechter. In Nederland liggen die verhoudingen meestal precies andersom: drie rechters, een advocaat en een officier.

Iedereen luistert zonder rumoer naar het verhaal van de advocatuur. De hele dag. Ook als we over de helft zijn, op pagina 250, is de hele zaal nog altijd rustig. Knap. Ook de verdachte maakt rustig zijn aantekeningen. Half een, pauze. En dus een warme lunch. Vandaag boerenkool met worst, of een stamppot van peen en ui. Het klinkt raar bij dertig graden maar de airco in de zaal is zo koud dat het heerlijk smaakt. Het lijkt alsof we in een ijshal zitten. De andere dagen was het rijst met kip of pasta met kip. Maar steeds heerlijk. Ook met een toetje.   

Dick Advocaat

Grote zaken als deze staan dagelijks in de krant, op Facebook staan filmpjes van onze transporten, en op de radiozender Paradise FM hoor je ieder half uur wat er gebeurt op zitting. Het overheerst soms zelfs het nieuws van Dick Advocaat en de geweldige prestaties van het voetbalelftal van Curaçao. Helaas bleek Honduras iets te sterk. Laatst heb ik naar een eerdere wedstrijd van Curaçao gekeken in een plaatselijke snèk in Otrabanda. Een soort openlucht kroeg. Geweldig was dat. Toen ze vlak voor tijd de 1-1 maakten tegen Canada leek het alsof Weghorst 2-2 maakte tegen Argentinië . Sport verbroedert en wat hier opvalt is dat de vrolijkheid snel terugkeert na een negatief resultaat. Jammer, mooi gespeeld en door. Mooie instelling.

Nog een week en dan is deze grote zaak voorbij. Dan krijgt het leven weer zijn gewone loop. Ik hoop althans dat het wat rustiger wordt qua werk want ik begin heel vroeg, voor zeven uur en ik sluit dagelijks af in de file terug naar huis. Hard werken is prima maar té is ook weer niet de bedoeling. Alle te is niet goed -zoals u weet- behalve tevreden. Of dat gaat lukken is afwachten. De advocaten zijn inmiddels op bladzijde 280 en de rechter vindt het wel voldoende voor vandaag. We stappen in de busjes en racen naar de plek waar onze auto’s staan. Vervolgens staan we een uur in de file om thuis te komen. Maar wel met een zwoel briesje waardoor je alle sores van de dag loslaat, en andere weggebruikers vriendelijk voorlaat omdat iedereen dat hier doet, behalve de toeristen. Straks een duik in het zwembad.