Leroy is het beu

Het is dat de rechter hem verplicht heeft laten ophalen, anders was Leroy liever in zijn cel gebleven. Met een strafblad van 26 pagina’s is de bajes bijna zijn natuurlijke habitat: ‘tussen meters strafdossiers’, zegt hij met een mengeling van zelfspot en trots. Hierin staat Leroy te boek als oplichter. Bankmedewerkersfraude – bankpasjes met bijbehorende pincode aftroggelen van veelal hoogbejaarde slachtoffers – is ‘een makkelijke manier om geld te verdienen’, heeft hij ontdekt.

Verdachten hebben aan het einde van hun strafzaak recht op het laatste woord, maar Leroy pakt liever als eerste het woord. Om zich te beklagen over de strafzaak, die hij betitelt als ‘verspilling van tijd, geld en moeite.’ Leroy zit een gevangenisstraf van twee jaar uit en werd een paar dagen vóór de strafzaak nog verhoord over nieuwe verdenkingen. Nu heeft hij urenlang in het transportbusje gezeten om zich voor de rechter te verantwoorden voor een korte, maar effectieve rooftocht door Twente. Leroy ‘is het beu’. Zijn Amsterdamse tongval lijkt in een rechtszaal waar ze gewend zijn aan het gemoedelijke Twents, nog brutaler te klinken.

Pasjes doorgeknipt

De rechter laat zich niet van zijn stuk brengen en ploegt stoïcijns door de negen aangiftes die in drie dagen werden gedaan. Aangiftes van mensen op leeftijd, die werden gebeld dat er ‘iets mis was met hun bankpas’, waarna even later een vriendelijke bankmedewerker aan de deur stond om het probleem op te lossen. De officier van justitie vindt dat er voldoende bewijs is dat de nurkse verdachte Leroy ook in Twente de gedaante van behulpzame bankmedewerker heeft aangenomen.

Even later doet zich ook op zitting een opmerkelijke gedaantewisseling voor. Na een kort overleg met zijn advocaat, werkt Leroy mee. Hij geeft ruiterlijk toe dat hij de persoon is die op verschillende camerabeelden staat te pinnen. Hij geeft zelfs een verrassend inkijkje in het wereldje. Leroy en zijn collega’s die op deze manier ‘makkelijk hun geld verdienen’, werken in ploegen en ieder heeft een eigen rol. Er is een chauffeur en er zijn ‘bankmedewerkers’ die de slachtoffers bellen, aan de deur gaan en pinnen. Leroy heeft alleen gepind, bezweert hij. En pasjes aan elkaar gelijmd. Die pasjes werden – om meer vertrouwen te wekken – in het bijzijn van de slachtoffers doorgeknipt, maar niet onbruikbaar gemaakt.

Sterfbed

De dossiers in zijn cel zijn ineens geen hinderlijke stapels papier meer, maar houden hem een spiegel voor, prevelt Leroy. Hij heeft gelezen over slachtoffers die zijn getraumatiseerd. Zelf heeft hij het ook niet makkelijk gehad in het leven. Zijn vader smeekte zijn zoon op zijn sterfbed om iets van zijn leven te maken. Maar Leroy antwoordde: ‘ik ben een crimineel en ik blijf een crimineel’. De geboorte van zijn dochtertje bracht de ommekeer. Hij startte een bedrijf, verdiende geld als water, maar veroorzaakte met de snelle auto die hij daarvan kocht een dodelijk verkeersongeval. Van de vijf verjaardagen van zijn dochter heeft hij er maar eentje thuis kunnen vieren. Nu wil Leroy zijn bedrijfje weer opstarten, uit de bak en aan de bak. En dat kan hij zonder hulp van de reclassering, betoogt hij.

Als het aan de officier ligt, gaan ook de komende verjaardagspartijtjes aan Leroy voorbij. Ze eist twintig maanden gevangenisstraf. De rechtbank vindt zes van de negen zaken bewezen en verlengt het verblijf van Leroy in de cel met 12 maanden: één kaarsje op de verjaardagstaart.